Fotocursus bij Crea: is er genoeg hoofdruimte?
Kiki Lameer
Deze zomer bezoekt HvanA wekelijks een Crea-zomercursus. Vandaag: editorial photography, waar cursisten opdrachten krijgen om foto’s te maken voor magazines. ‘Hier wordt Zeetje precies doormidden gesneden.’
‘Maak maar geen foto’s van mijn honden,’ zegt Kiki Lameer (57), terwijl ze het kopje streelt van een zwart, klein beest. ‘Dan denkt iedereen dat ze hier hondjes mogen meenemen. Maar dit’, ze wijst naar het andere dier, onder haar stoel, ‘dat is mijn fotomodel.’
In lokaal 2.21 van Crea – waterflesjes op tafel, trossen camera’s aan het plafond – start vandaag de vierde dag van de zomercursus editorial photography, gegeven door Karijn Kakebeeke (44), fotojournalist en documentair fotograaf. Aan tafel zitten zes cursisten: vijf vrouwen en één man. Op het grote scherm zijn hun beelden te zien: portretten, ‘een ochtendritueel’, foto's in ‘waterthema’ – zogenaamd opdrachten van tijdschriften.
De cursisten moeten dus op verschillende zaken letten: denk aan de venijnige snijlijn van een magazine-spread, waardoor je moet zorgen voor een ‘spannend beeld’ op beide pagina’s. ‘De opdrachten kunnen heel vrij zijn: denk aan een reisreportage over een stadsdeel’, zegt Kakebeeke. ‘Dat is ook fotografie, je moet het gewoon dóen.’ Uiteindelijk publiceren ze de foto’s in hun eigen, digitale magazine.
Op het scherm verschijnt een groot, grijsharig hoofd. De achterkant ervan, welteverstaan – het doet wel wat denken aan de serie B.A.C.K. van fotograaf Sacha de Boer, die onlangs ‘bekende achterhoofden portretteerde. Dit werk is van Nathan van Dongen (23), die er een serie van maakte in het ‘waterthema’. De groep discussieert: zijn de foto’s één geheel? Is er genoeg hoofdruimte? ‘Die ene kijkt niet naar het uitzicht, dat is juist waar de serie over gaat.’ ‘Misschien kunnen we z’n hoofd nog kantelen in Photoshop.’
Ochtendritueel
De volgende waterserie, van Kiki Lameer, heeft een duidelijke lijn. Zeetje in het park. Zeetje op straat. Zeetje met een plastic fles. ‘Wat mooi’, zegt iemand, ‘die gracht, en dan dat lege flesje.’ Ook bij de volgende serie, ‘ochtendritueel’, komen Zonnetje en Zeetje voorbij, samen in de fietsmand (Zonnetje met een zonnebril). De helft komt door de selectie – drie foto’s met een waterslang blijken favoriet. ‘Dit zijn twee spannende helften, heel goed qua licht.’ ‘Maar hier wordt Zeetje precies doormidden gesneden.’
We bespreken de andere foto’s: een man met/zonder wielrenpak (‘dit zou zo paginavullend kunnen’), een dramatische portretserie in zwart-wit en kleur (‘dit is met rear curtain flash gemaakt’) en een beeld van stewards op Schiphol (‘de vraag is: waar komt die fiets vandaan?’). Dan is het pauze: tijd voor een drankje, en hier en daar een sigaret.
Twee deelnemers beloven de foto’s op te sturen. ‘Kom ik erin? Dat vind ik een eer’, zegt Kiki plechtig, terwijl ze vertelt hoe we haar foto’s kunnen krijgen. Met de cursus wil ze terug naar haar oude vak, zegt ze. ‘Ik was bioloog, maakte veel vogelfoto’s. Ik maakte het IJsvogel-beeld voor de bioscoopfilm De Nieuwe Wildernis, daar moest ik veertien uur voor wachten.’ Een van de cursisten lacht. Terug in het lokaal: ‘Maar die hondjes vergeten we niet meer.’
