Julia juicht – en wacht in spanning af of ze geslaagd is
Rosa Tromp | Julia Kroonen
Vanuit Noord-Brabant ging Julia Kroonen (22) de afgelopen vier jaar naar de HvA. De tijden van corona, haar stress om het afstuderen; Julia schreef het allemaal op. Deze week is het zover: ze krijgt eindelijk te horen of ze geslaagd is. Alhoewel, waar blijft dat belletje?
Hoelang ging dit nog duren?! Al vanaf zeven uur ’s ochtends hield ik mijn telefoon in de gaten. Nog steeds geen inkomende oproep. Ik begon de dag al vol zenuwen. Al stond de vraag of ik mijn scriptie had gehaald niet eens centraal.
Vandaag zou ik te horen krijgen of ik een voldoende had voor mijn scriptie. Als dit het geval zou zijn, mocht ik op verdediging. Echt zenuwachtig was ik niet, want ik had een goed gevoel bij wat ik had ingeleverd. Toch had ik buikpijn. Want ik ken de HvA inmiddels: er is vaak miscommunicatie. Mijn vraag was dus vooral: word ik wel gebeld?
Ik volg namelijk de herkansingsroute en wijk daardoor af van de norm. Misschien waren ze me wel vergeten. Het zou me niets verbazen. Sterker nog: ik ging er op voorhand al een beetje vanuit. Om zeven uur ’s ochtends had ik me voorgenomen dat ik om 16:00 zelf de beoordelaar zou opbellen om te vragen waarom ik niet gebeld was. Als ik hiervoor al bij de beoordelaar moest zijn, tenminste. Misschien zou mijn scriptiebegeleider wel het nieuws brengen. Of een administratiemedewerker. Ik had werkelijk geen idee.
‘Godzijdank, ik heb een reactie!’ was mijn eerste reactie
Tijdens het wachten schreef ik ook meteen al mijn andere vragen op. Bij een voldoende moest ik mijn scriptie verdedigen, maar wanneer zou dat plaatsvinden? Op Brightspace stond dat het ‘ergens’ in de komende week zou zijn. Oftewel: ik moest de komende zes dagen continu mijn mail checken in het geval ik plotseling te horen kreeg dat ik over een uur het belangrijkste gesprek ooit had. Een studiegenootje maakte het nog erger. Zij had gehoord dat de verdediging bij sommige studenten zelfs pas over een maand plaats zou vinden. En dan is er natuurlijk nog de vraag wat zo’n verdediging überhaupt inhoudt. Daar heb ik nooit les over gehad.
Ik zette een streep onder mijn vragen en keek weer naar de klok. Inmiddels was het kwart voor twee. Jemig, wat duurt dit lang! Waarom lieten ze niet gewoon het tijdstip weten wanneer ze zouden bellen? Als ze al gingen bellen, hoorde ik een stemmetje in mijn achterhoofd weer zeggen. Het werd kwart voor vier. Ging ik nu echt niks meer horen? Waren ze me vergeten? Ik appte een studiegenootje over mijn zorgen. Haar reactie: ‘Ik hoorde het al om 13:00. Ik zou echt even een reminder sturen als ik jou was…’
Zoals ik ’s ochtends met mezelf had afgesproken wachtte ik nog even af tot 16:00. Net toen ik het telefoonnummer van mijn beoordelaar intoetste, zag ik een mail binnenkomen. Ik had een voldoende. ‘Godzijdank, ik heb een reactie!’, was het eerste wat ik riep. Daarna natuurlijk gejuich. Al had ik er wel een vreemd gevoel bij.
Ik kon alleen maar denken hoe hard ze gewerkt had en nu via een mail moest lezen: helaas, volgend jaar beter
Mijn studiegenootje had een onvoldoende. Ik kon alleen maar denken hoe hard ze gewerkt had en nu via een mail moest lezen: helaas, volgend jaar beter. Bellen was veel persoonlijker geweest. Maar goed, ik moest de volgende dag naar de verdediging. Dat was niet spannend. Na het gesprek werd me meteen verteld dat ik geslaagd was. Trots liep ik het Benno Premselahuis uit. Al heb ik geen idee wanneer ik mijn diploma op mag komen halen. Kan iemand me dat nog even vertellen?
