‘Hoe groter de kloof tussen student en medewerker, hoe hoger het salaris’
Rosa Tromp
Naast overtuigd twijfelaar is Jacob Eikelboom docent bij de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening. Elke twee weken schrijft hij een column over het verwarrende leven op en rond de hogeschool. ‘Groei zou alleen groei mogen heten als de medewerker de kloof naar de student verkleint.’
Een klas die ik lesgeef, heeft een hoop te klagen. Klachten over massale onvoldoendes, over gebrek aan onderwijs en over trage reacties. Een mooi startpunt voor een opdracht, bedacht ik mij. Sinds een jaar werken wij met authentieke situaties als input van onderwijs. Oftewel, het echte leven en werk terug laten komen in het onderwijs.
Omdat mijn les over schrijven gaat, geef ik de opdracht de klachten samen te vatten in een mail met daarbij een verzoek tot actie. En ja, de mail moet ook verstuurd worden naar een verantwoordelijke manager. Authentieker dan dat kan ik het niet maken.
‘Wat is jullie boodschap, wat ga je vertellen?’, vraag ik. ‘Dat we niet gierig zijn voor punten, maar gewoon normaal les willen’, antwoordt een student. Gierig voor punten. Ik heb de neiging om haar te corrigeren, dat ze in normalemensentaal moet zeggen dat ze niet per se een tien hoeft, maar dat een zes ook goed is. Maar nee, ik laat het. Mijn studenten zijn normale mensen. Authentieke taal in een authentieke opdracht. Daarnaast mogen onderwijsmanagers best meekrijgen hoe studenten doen, denken en praten.
‘Een grotere afstand tot studenten wordt niet alleen beloond, maar ook ervaren als vooruitgang’
Want de kloof tussen studenten en mensen die beslissen over en voor studenten is soms enorm. Duizenden rijks- en gemeenteambtenaren, maar ook honderden projectmedewerkers, managers, decanen en directeuren op de HvA zien of spreken zelden een student, terwijl zij wel de koers en het beleid bepalen. Dat is gek, want zonder onze studenten is er geen HvA. Niemand in onderwijsland zou om de student heen moeten kunnen.
Des te eigenaardiger is het dat binnen onderwijsinstellingen en op ministeries afstand tot de student financieel wordt beloond. Hoe groter de kloof, hoe hoger de salarisschaal, denk ik regelmatig als ik vacatures op de HvA en bij het ministerie zie. Uitblinken in lesgeven is zelden een reden iemand een hoger salaris te bieden. Als ik na vijftien jaar positieve onderwijsevaluaties wil doorgroeien naar schaal 12, dan moet ik minder lesgeven, minder studenten begeleiden en minder onderwijs ontwikkelen en dan moet ik meer in commissies zitting nemen, meer vergaderen en meer coördineren.
Een grotere afstand tot studenten wordt niet alleen beloond, maar ook ervaren als vooruitgang. Zo hoorde ik pas een kundige collega in een voorstelrondje zeggen dat ze van docent was doorgegroeid naar teamcoach. Groei zou op de HvA alleen groei mogen heten als je als medewerker de kloof naar de student verkleint.
Natuurlijk is er beleid en organisatie nodig. Maar ook dan kan je actief betrokkenheid bij studenten tonen. Zoek ze op. Praat met ze. ‘Pas als ik luister, hoor ik de meest geniale oplossingen’, zei Professor of Practice Abdelhamid Idrissi onlangs in een interview. Een goed idee, luisteren naar wat studenten te zeggen hebben. Ook als je niet lesgeeft, zijn er genoeg gelegenheden om betrokkenheid met en interesse in studenten te tonen.
Daarom voor komend jaar voor iedereen die beleid maakt of managet: zeg eens per week een vergadering af en zet daar een onderwijsactiviteit of studentenactiviteit voor in de plaats. En wees niet gierig voor wat dan ook.
