Julia juicht – en kreeg een huiscontrole van de gemeente

7 december 2022
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
7 december 2022

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (21) voor het vierde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze keer over een ongewenste bezoeker in haar studentenhuis.

‘Goedemiddag’, zei de man met een norse, bazige stem. Hij stond in de deuropening van mijn tijdelijke studentenwoning. ‘Gemeente’, snauwde hij, waarna hij zijn pasje zowat in mijn gezicht drukte. Hij keek me aan alsof ik een crimineel was. ‘Zeg eens, woon jij hier?’

 

Wat moet deze dramatische intrede voorstellen, dacht ik bij mezelf. Die man doet alsof ik boven een wietplantage heb. Ik vroeg wat er aan de hand was en hij zei dat hij kwam controleren wie hier wonen. Ik werd knalrood. Volgens mij mogen er maar maximaal vier mensen in het studentenhuis wonen en wij zijn met vijf. Er is dus sowieso één iemand illegaal en ik wist niet wie. En mag je zomaar een kamer onderhuren? Boetes lagen voor het oprapen.

 

Het kruisverhoor begon. ‘Waarom ben jij hier?’, vroeg de man streng, met zijn notitieblok in handen. Razendsnel dacht ik na. Ik had geen andere keuze dan te liegen, want God weet wat er anders zou gebeuren. ‘Ik kom logeren, een vriendin is namelijk twee nachtjes op vakantie’, vertelde ik zo enthousiast mogelijk. In feite was ze al ruim een maand weg en wist ze zelfs nog niet eens of ze volgende week wel terug zou komen. ‘Hm. En je weet wie hier wonen?’, vervolgde hij, met zijn bril half op zijn neus. ‘Eh, ja’, stamelde ik. ‘Maar ik kan wel even iemand bellen, misschien?’ Dat hoefde niet. Mij moest hij hebben.

‘Ik vraag me af wat de man had gedaan als hij erachter was gekomen dat er iemand illegaal woonde’

Hij begon namen van mijn huisgenoten op te noemen. Ik bevestigde iedere naam en opeens was de controle voorbij. ‘Heb ik zo iedereen opgenoemd?’, vroeg hij, mij zo diep in de ogen aankijkend dat hij mijn hersenen kon zien. ‘Eh’, stamelde ik. Eén meisje had hij niet opgenoemd en haar naam lag op het puntje van mijn tong. Ik haalde diep adem om nog een keer goed te kunnen liegen. ‘Ja!’, kreeg ik er daarna uit. Ik kreeg een kort knikje terug. Een fijne dag kon er niet van af, hij was immers op oorlogsjacht.

 

Totaal ontzet deed ik de deur weer dicht. Waarom kwam die man van de gemeente opdagen alsof hij een witwaspraktijk ging opdoeken? Ik snap dat er gecontroleerd wordt, maar die man weet toch ook dat er in Nederland een ontzettend tekort is aan studentenwoningen? Zo’n controle kan dan toch wat vriendelijker? Ik vraag me af wat hij had gedaan als hij erachter was gekomen dat er iemand illegaal woonde. Waarschijnlijk had hij haar bij haar kraag gepakt en naar buiten geslingerd, zonder te vragen waarom ze die kamer zo nodig moest huren.

 

Nou ja, ik had de controle in ieder geval overleefd. Al zei mijn vriend later dat ik het compleet verkeerd had aangepakt. ‘Zomaar een paar daagjes logeren? Dan kom je juist over als illegaal’, zei hij. ‘Jullie krijgen volgende week waarschijnlijk weer een controle.’ Gelukkig ben ik dan weg. Of zou die akelige man mij in Liempde komen opsporen?