Julia juicht – en wilde geen sorry zeggen tegen een oermens
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (21) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over haar zoektocht naar geluk op een spirituele beurs.
Honderdvijfentwintig euro om alvast in mijn landhuis met zwembad, buitendouche en sauna te chillen. Ik schoof aan bij de man die mij naar deze glansrijke toekomst kon brengen.
Het eerste half uur hoorde ik nog niets over mijn reis naar deze geweldige toekomst. De man had namelijk het idee dat dit niet bij mij paste. ‘Ik voel veel spanning bij jou, je moet eerst aan jezelf werken’, zei hij. Wat een gezever. Schiet op en breng me naar de villa die op me wacht, dacht ik. De man keek ernstig naar mijn handpalm en schudde zijn hoofd. ‘We gaan eerst de problemen uit het verleden oplossen, voordat je je kunt focussen op de toekomst.’
Hij stelde voor om mij, in plaats van naar de toekomst, de prehistorie in te sturen. Hoe zag hij dat voor zich? Ik kan helemaal niet jagen en heb echt nul zelfredzaamheid. ‘Ik voel dat je in een vorig leven mensen slecht hebt behandeld. Dat moet je eerst rechtzetten voordat je in je toekomstige landhuis kunt leven.’ De angst stond in mijn ogen en ik wilde direct uit mijn stoel springen. Helaas had hij zijn keuze al gemaakt. ‘Oermens Yris wacht op je excuses. Sluit je ogen, ik breng je naar haar toe.’
Wie kan mij nog helpen aan mijn toekomstige luxe leven?
Ik hoorde de ijzeren ballen tegen elkaar tikken. De geur van bos en rauw vlees vulde de ruimte. Net voordat ik mijn nieuwe horrorleven in stapte, ging ineens een wekker af. ‘Het uur is om, de sessie is voorbij. Wil je verlengen? Dan nog 125 euro alsjeblieft’, zei de man stellig. Snel liep ik weg van de paragnost en bekeek ik de andere stands van de parabeurs. Wie kan mij nog helpen aan mijn toekomstige luxe leven? Ik maakte voor 35 euro mijn water heilig, dronk het op en keek op mijn bankrekening. Maar helaas: ik was nog niet rijk.
Langzaam begon ik me te bedenken dat een toekomst als miljonair misschien niet voor mij in het verschiet ligt. Als laatste hoop liep ik naar een kraampje met edelstenen. ‘Ga op je gevoel af. Kies die edelsteen’, adviseerde de geitenwollensokkenvrouw. ‘Welke staat voor een gratis villa en nooit meer pech?’ Dat was volgens haar voor iedereen verschillend. Oftewel: ik moest gokken. Ik pakte een blauwe steen in de hoop dat die een groot zwembad waar kon maken.
Ik heb de steen midden in onze tuin gelegd zodat hij daar in een zwembad kan veranderen. Tot nu toe gebeurt er nog niets, maar dat komt wel. Dat voel ik.
