Julia juicht – en steekt een middelvinger op naar hoge zorgkosten
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (20) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over de hoge prijs van haar pillen.
Normaal gesproken kijk ik er niet naar om. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd. Maar vandaag lukt dat niet. Het maakt me boos. Verdrietig. Ik zal dit probleem, waar duizenden mensen last van hebben, eens aankaarten.
’s Ochtends liggen er zes pillen voor mijn neus. Een lichtblauwe, een lichtgele, twee witte en twee rode. ’s Avonds pak ik dezelfde lichtblauwe en lichtgele pillen, plus een rode. De negen pillen die ik op een dag slik, zorgen ervoor dat ik iedere dag nog een beetje bij de les blijf. Dat ik niet de hele dag dromerig voor mezelf uitstaar. Dat ik nog iets meekrijg van de werkelijkheid. Voor de mensen die willen weten over welke ziekte ik het heb: epileptische absences.
‘Gefeliciteerd, u heeft uw eigen risico er alweer doorheen gejast!’, roept mijn zorgverzekeraar naar mij. Nee, grapje. Er stond dat ik een factuur had gekregen voor de rode pillen. De pillen die het best werken tegen mijn epileptische aanvallen. 385 euro, direct van mijn rekening af. Pijnlijk, maar ja: alle kosten worden vanaf nu gefinancierd door mijn zorgverzekeraar. Of niet?
Er zijn duizenden jongeren die medicijnkosten zelf moeten betalen. En dat is niet eerlijk.
Op die rode pillen rust blijkbaar een verplichte eigen bijdrage. Wat is dat nou weer? Het komt erop neer dat je soms een deel van je eigen medicatie mee moet betalen. Ook als je je eigen risico al hebt verbrast. Sinds drie jaar is het maximum hiervan verlaagd naar tweehonderdvijftig euro. Wat het maximum daarvoor was, wil ik niet over nadenken. Ik ben hierdoor nu zeshonderd euro per jaar kwijt aan zorgkosten voor mijn belangrijke pillen. Pillen die ik moet slikken.
Naast deze zeshonderd euro betaal ik ook een maandelijkse premie van ruim honderd euro per maand. Die krijg ik wel deels vergoed van de Belastingdienst. Daar is mijn inkomen namelijk laag genoeg voor.
Toen ik mijn ouders vertelde over deze zorgkosten, schrokken zij zich kapot. Ze besloten me direct financieel te ondersteunen. Fijn voor mij, maar er zijn duizenden jongeren die hun medicijnkosten wél zelf moeten betalen. En dat is niet eerlijk. De eigen bijdrage moet afgeschaft worden, of in ieder geval een lager maximum krijgen. Zorg moet voor iedereen betaalbaar zijn. Zeker voor hen die het hard nodig hebben.
