Sofia studeert – Ik mag voor het eerst ziek zijn
Daniël Rommens
Dat Sofia Sabbar (25, Pedagogiek) op de HvA studeert is niet vanzelfsprekend. Ze heeft namelijk sinds kort een verblijfsvergunning. Voor HvanA schrijft ze over haar strijd om te mogen leren, en haar ervaringen nu dat eindelijk mag. Deze week over het positieve van een positieve test.
Als je als astmapatiënt bijna de helft van je jeugd hebt gewoond in een beschimmelde kelder, is Corona de duivel. Ik roep al sinds het begin van de pandemie dat ik absoluut geen Corona wil krijgen. Ik heb al een hoestaanval als ik de trap op loop of per ongeluk een slokje koud water drink. Hoe ga ik dit virus met mijn longen overleven?
En toch betrapte ik mezelf op een glimlach bij het zien van mijn allereerste positieve zelftest. Het was geen vreugde, maar pure ontspanning. Ik kwam helemaal tot rust bij de gedachte dat ik in een ziekenhuis mag liggen als het flink mis gaat. Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik ziek mag zijn.
Ik had mijn les geleerd: ik heb geen recht op zorg
Toen ik een jaar of tien was, werd mijn moeder schreeuwend wakker van de pijn. Haar hele rug zat vol rode vlekken en pijnlijke blaasjes gevuld met helder vocht. Na een slapeloze nacht waren we ‘s ochtends vroeg – in wederom een nieuwe buurt - opzoek naar een huisartsenpraktijk. Ik zal de woorden van de assistente nooit vergeten: ‘Jullie hebben geen BSN-nummer. Zeg maar tegen je moeder dat de arts jullie niet kan helpen.’ Mijn moeder strompelde in pijn de praktijk uit en ik had mijn les geleerd: ik heb geen recht op zorg.
Een afspraak maken bij de GGD was nog nooit zo makkelijk! Een dag later had ik de testuitslag binnen. In plaats van een telefoontje kon ik dit keer via mijn DigiD-account de uitslag zien. De huisarts belde vervolgens om te checken hoe het met mij ging en stuurde een recept op voor longmedicatie. ‘Zorg goed voor uzelf mevrouw Sabbar en bel ons als het echt niet meer gaat’, eindigde ze het gesprek. Wow! Die negen cijfers maken wel degelijk een verschil.
Na bijna twee weken in quarantaine heb ik meteen een afspraak gemaakt bij de orthodontist voor een beugel. Niet omdat ik scheve tanden heb, maar omdat mijn innerlijke kind moet helen en ze schreeuwt nu nog steeds om een beugel of een gewoon gesprek met een arts. Ik hoor het verschil niet.
