De klas van Asis – Testikels voor lunch
LO ANDELA
Asis Aynan doceert aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening en schreef diverse boeken. Elke twee weken neemt hij je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Deze week: wat heeft een maquette met schapenballen te maken?
Alle onderwijsgebouwen van de Hogeschool van Amsterdam zijn gesloten. Behalve de banlieue-achtige Leeuwenburg die tussen het station en de rivier staat, die allebei de naam Amstel dragen.
Luister je deze column liever? Asis leest ’m zelf aan je voor.
Thuis hebben we een printer, maar als die opdrachten krijgt die meer dan een paar velletjes behelzen dan boert en ruft het apparaat alsof het net terug is van een schranspartij.
Daarom print ik verslagen en ander tentamenmateriaal in de Leeuwenburg. Op de begane grond staat er een maquette van de Amstelcampus; een onderwijsdorp aan een verkeersader met studentenwoningen, horeca, parkeergarage, superette, gelegenheid om te sporten, te eten en natuurlijk schoolgebouwen.
Blijkbaar liggen de herinneringen aan een drukke Amstelcampus dichtbij die van de schapenballen
Bij de maquette was het niet moeilijk herinneringen aan the way of life op de Amstelcampus op te roepen, een leven dat door de epidemie stilstaat. Plots begreep ik waarom volwassenen poppenhuizen en modeltreinen houden. De voorstelling in het klein staat voor een groots binnenleven.
Ik kon er echt niets aan doen toen ik daar bij de maquette stond, maar ik dacht aan de teelballen van een ram. Blijkbaar liggen de herinneringen aan een drukke Amstelcampus dichtbij die van de schapenballen. Het zou jammer zijn daar hier niet iets meer over te vertellen. Toen ik nog in mijn kindertijd leefde en Een Huis Vol geen televisie maar werkelijkheid was, offerden we eens per jaar een ram. Het offeren was een intens proces, ook omdat we het dier maanden voor zijn laatste momenten regelmatig bezochten. De slacht werd daarmee ook een afscheid. Daarna moest het dier onmiddellijk van zijn vel en ingewanden worden ontdaan, die overigens niet werden weggegooid.
Op de offerdag aten we nooit vlees van de ram, omdat het nog niet bestorven was. Wel gingen de lever en de testikels samen met een basis van ui, tomaat en korianderkruid in een steelpan. De testikels werden in hun eigen zak gestoomd.
Tijdens de lunch aten we het verdriet van de offerochtend weg, maar een schranspartij werd het nooit.
