Enes zit alleen in het Wibauthuis, en dit is waarom
Linette van Vlodrop
Voor sommige HvA’ers is thuis studeren in deze tijden van corona niet zo vanzelfsprekend. Een gammele laptop, een tekort aan discipline of een onmogelijke thuissituatie. Zo ook voor Enes, die noodgedwongen op de hogeschool zit. ‘De motivatie is niet meer hetzelfde.’
In de grote benedenzaal van het Wibauthuis zit een jongen alleen, omringd door lege tafels en stoelen. Hij is geconcentreerd aan het werk, met een koptelefoon op. Wat direct opvalt, is het tikken van zijn laptop, dat een galmend geluid geeft in de grote ruimte.
Het is de 24-jarige Enes Demir. Enes is eerstejaars student Communication & Multimedia Design. Hij komt vanaf het uitbreken van de coronacrisis bijna dagelijks vanuit Hilversum naar het Wibauthuis om te studeren. Enes is geboren en getogen in Hilversum, en is de eerste uit zijn familie die aan een hogeschool studeert. ‘Thuis tonen ze niet echt begrip. Mijn ouders hebben immers nooit zelf ervaren dat thuis studeren lastig kan zijn.’
HvA-lector en onderwijswetenschapper Louise Elffers heeft zelf nog niet zoveel signalen gekregen over studenten die uitvallen door de coronacrisis. ‘Niet dat het niet voorkomt: we weten het gewoon nog niet,’ zegt ze.
‘Natuurlijk: als studenten geen prettige plek hebben om thuis te werken of geen goeie digitale voorzieningen hebben, dan draagt dat bij tot ongelijkheid. Ook vervelend is, als ondersteuning wegvalt, zoals groepjes die elkaar helpen bij het studeren.
‘Wij als onderzoekers en docenten zijn de voeling met onze studenten soms kwijt, ze zijn uit beeld. In het hoger onderwijs zijn ze natuurlijk niet meer leerplichtig. Bovendien kwamen studenten al niet altijd naar alle colleges, en hebben ze misschien in het begin ook meer de neiging gehad een beetje te chillen.’
We moeten, nu het langer duurt, wel nadenken hoe we dit verder gaan vormgeven. Hoe maak je goede studieplekken voor studenten die thuis geen goede plek hebben? En hoe bewijs je dat je echt niet thuis kunt werken?’
‘Mijn moeder wil liever niet dat ik naar buiten ga met die hele coronacrisis. Ze wil mij beschermen en voorkomen dat ik ziek word, maar natuurlijk ook de familie. Ik heb haar ook duidelijk gezegd dat thuis blijven geen optie is voor mij. Mijn ouders houden me niet tegen, maar ze zijn er niet echt blij mee. Ze willen liever dat ik thuisblijf.’
Hoesten
Enes neemt zo’n drie tot vier keer per week de trein om naar de HvA te komen. ‘Ik vind het niet echt veilig om met het openbaar vervoer te gaan, al doen veel mensen wel aan social distancing. Maar er zijn er ook een paar in de trein die hoesten of niet de juiste afstand nemen.’
Hij vertelt dat hij zo vaak naar de HvA gaat, zodat hij z’n routine niet kwijtraakt. ‘Voor dit coronagedoe haalde ik in principe elk vak, dat was mijn doel. Soms heb ik nu wel het gevoel alsof ik heb gefaald, omdat ik de goede omgeving, de drive en motivatie van medestudenten mis.’
‘Ik kom uit een groot gezin. Mijn jongere zusje woont ook thuis. Daarnaast heb ik twee broers en zussen die niet meer thuiswonen, maar wiens kinderen wel af en toe bij ons langskomen. Omdat de scholen nu nog gesloten zijn, zorgt mijn familie ervoor dat mijn negen neefjes en nichtjes met elkaar kunnen spelen. We hebben veel ruimte in onze achtertuin, zo staat daar een trampoline of ze spelen gewoon binnen met elkaar.’
Frictie
‘Ze zijn constant lawaai aan het maken, of tegen de deur aan het bonken. Mijn neefjes en nichtjes zijn tussen de een en negen jaar. Vooral de kleintjes luisteren niet en begrijpen niet echt dat ik moet studeren. Ook heb ik een meervoudig gehandicapte zus van 35 jaar, die zowel lichamelijk als verstandelijk beperkt is. Ze kan niet echt zinnen uitspreken, maar wel woorden zeggen. Ze schreeuwt de hele dag.’ Thuis studeren kan dus niet, maar ook naar de HvA gaan zorgt voor frictie.
‘Thuis studeren kan dus niet, maar ook naar de HvA gaan zorgt voor frictie’
Sinds de meeste HvA-gebouwen gesloten zijn, zit Enes in het Wibauthuis. ‘Daarvoor zat ik in het Theo Thijssenhuis en Kohnstammhuis. In het Theo Thijssenhuis voel ik me meer thuis. We hadden daar een medialounge en ik kon daar met mijn vrienden studeren, er was veel sfeer.’
‘Normaal gesproken zou ik niet in het Wibauthuis komen, maar het is hier hartstikke rustig. Een medestudent raadde me dit een keer aan, en na een mail van de HvA besloot ik hier te gaan zitten. Ik heb een aantal studiegenoten twee keer gezien, daarna niet meer.’ Het Wibauthuis is de afgelopen weken niet echt drukker geworden volgens Enes, maar dat komt ook omdat het vorige blok is geëindigd.
Door de coronacrisis is er veel veranderd op Enes’ opleiding. ‘Het BSA is nu uitgesteld. De druk is eraf, maar die had ik juist wel nodig. Het voelt een beetje alsof het elke dag weekend is. Ik mis de structuur van het normale studeren.’
Voor het nieuwe blok is zijn klas in groepjes verdeeld. ‘Dat vind ik wel zwaar. Ik heb geen vrienden meer om me heen: de motivatie is niet meer hetzelfde. Onze klas stond bekend als een groep gemotiveerde studenten, en nu doet niemand meer echt iets actiefs, ook niet in onze groepsapp. Ik ben wel heel blij dat ik in deze omgeving kan studeren.’
Bijbaantje
Enes heeft nog niet echt een vaste plek kunnen vinden waar hij graag zit om te studeren. ‘Ik ga hier aan de slag op een plek waar ik het gevoel krijg dat ik het meest productief kan werken. Dat kan hier elke dag anders zijn.’
Enes heeft nog wel zijn bijbaantje. ‘Dit baantje vond ik nog vóór de coronacrisis. Ik haal auto’s op voor een leasebedrijf. Ik heb dan geen contact met andere collega’s. Thuis associeer ik nu echt met ontspannen. Als ik terugkom van de HvA, ga ik meteen achter mijn computer zitten en tot diep in de ochtend gamen, het liefst League of Legends.’
