Rocky traint meisjes in favela’s: ‘Voetbalsters zijn nu óók supersterren’

17 januari 2020
Beeld:

Tim van den Broek

Geplaatst door
Andrea Huntjens
Op
17 januari 2020

Ooit studeerde ze communicatie aan de HvA, nu reist ze van Brazilië tot Haïti. Straatvoetballer Roxanne ‘Rocky’ Hehakaija (35) over heimwee, heftige ervaringen in het buitenland en de WK-finale. ‘Als ik mensen neerbuigend over vrouwenvoetbal hoor praten, dan lach ik alleen maar.’

Roxanne, zo heet ze officieel. Maar ze stelt zich voor als Rocky, een bijnaam die ze al vanaf haar kindertijd heeft. In trainingspak loopt ze het koffiezaakje binnen, ze bestelt een gemberthee. Een afspraak maken was nog een hele klus, want Rocky reist de hele wereld over. De afgelopen maanden was ze in Frankrijk, Soedan en Curaçao.

‘Er is een nieuwe generatie rolmodellen opgekomen die ik niet had’

Rocky komt uit Uithoorn en begon al op jonge leeftijd met voetballen. Ze schopte het tot Jong Oranje, totdat een blessure een einde maakte aan haar professionele carrière. Ze richtte zich op het straatvoetbal. Door vriend Philip Veldhuis werd ze benaderd om voor Favela Street te komen werken, een stichting die zich in sloppenwijken inzet om kinderen een betere toekomst te bieden. Allemaal door middel van voetbal.

 

‘Daar heb ik meteen ja op gezegd, natuurlijk. Ik wilde altijd terug naar Brazilië’, zegt Rocky. Op haar achttiende vertrok ze al eens naar de favela’sFavela is het Portugese woord voor sloppenwijk.  voor een televisieprogramma. ‘Ik zat kotsend in het vliegtuig, had intense heimwee. Ik vond het doodeng, zo zonder mijn ouders op reis. Totdat ik ging voetballen. Ik trapte een balletje en de heimwee vloog weg.’

Beeld: FIFA 20 | Rocky is de eerste vrouwelijke voetballer in FIFA

Sloppenwijken

In Rio de Janeiro, maar inmiddels ook op Haïti en Curaçao, zet Rocky projecten op om kinderen te helpen zich persoonlijk te ontwikkelen. Zo helpt de stichting hen met middelen om de sloppenwijken te ontgroeien. ‘Voetbal is daarin ondergeschikt. Voetbal is puur wat ons verbindt. Zo wilde een van mijn leerlingen een kapperszaak beginnen. Dan moeten wij zorgen dat zo iemand föhns en tondeuses krijgt. Dat is drie jaar geleden en inmiddels heeft hij zijn eigen kapperszaak in Rio.’

 

Iedere keer begeleidt ze een twintigtal kinderen, die ze twee jaar lang onder haar hoede neemt. ‘Andere organisaties lachen wel eens om wat wij doen. “In twee jaar tijd kunnen wij vijfduizend jongeren bereiken!”, zeggen ze dan. Maar ik denk dat de impact op het leven per individu bij ons zo veel groter is, dat je echt een verschil maakt.’

Aangevallen

Want de hele wereld veranderen, dat kan ze niet, geeft Rocky toe. ‘In Rio haalde ik alle meiden die ik lesgaf op in een Volkswagenbusje. Langs de randen van de weg zag ik meisjes van een jaar of vijftien tippelen. Ik zat daar enorm mee, kon er niet van slapen. Ze leken zo erg op de meiden die bij mij in de auto zaten. Tot een collega zei: Je moet je focussen op die meiden ín je auto en niet op problemen die je niet op kan lossen. Ik kan de wereld niet in mijn eentje redden, maar voor die twintig meisjes in mijn auto kan ik wél een verschil maken.’

 

Toch maakte ze meer heftige situaties mee. In Haïti werd ze door een groepje mannen bekogeld met stenen, midden op straat. Ook trok een man zijn broek uit en plaste hij in haar richting. ‘Dat was de eerste keer dat ik me kwetsbaar voelde als vrouw, normaal valt dat bij mij weg als ik begin te voetballen. Dan maken we een connectie.’

 

Ze ging voortaan begeleid over straat, maar boosheid voelt ze niet. ‘Ik kan dat incident los zien van de oorzaak. Die mannen gooien geen stenen naar mij, omdat ik persoonlijk een probleem ben. Ik weet dat het ergens vandaan komt. Er liggen zo veel redenen achter: slavernij, de invloed van corruptie, racisme. Zoiets is geen op zichzelf staande gebeurtenis. Het is belangrijk je dat te realiseren.’

‘Ik heb ook mijn bijdrage aan het vrouwenvoetbal kunnen leveren’

Naar Frankrijk met de Leeuwinnen

Afgelopen zomer reisde ze dwars door Frankrijk om de Oranje Leeuwinnen te volgen tijdens het WK, dat uiteindelijk tot een finaleplek zou leiden. Als MC warmde ze het publiek op voor de wedstrijd. Een bizarre gebeurtenis, zo omschrijft ze het zelf.

 

‘Ik had nooit gedacht dat het vrouwenvoetbal zo snel zou gaan. De Nederlandse voetbalsters zijn nu ook supersterren aan het worden. Ik heb nog wedstrijden van het elftal gezien waarbij ze ergens in Hoofddorp moesten spelen, bij een amateurclub met tweehonderd man langs de kant.’

 

‘Als je ziet wat dit team bereikt heeft, dan is dat alleen maar fucking vet. Er is een nieuwe generatie rolmodellen opgekomen die ik niet had. Als ik een paar jaar geleden aan kinderen vroeg wie hun favoriete speler was, zei iedereen Ronaldo of Messi, ook de meiden. Nu zeggen 9 van de 10: Lieke Martens.’

 

(De tekst loopt door onder de video.)

 

‘Johan Derksen zal negatief blijven, maar hij hoort tot een uitstervend ras’

‘Deze aandacht voor vrouwenvoetbal zorgt echt voor een cultuurverandering. Natuurlijk, Johan Derksen blijft er negatief over zo lang hij nog op tv te zien is, maar dat is echt een uitstervend ras. Als ik mensen nu nog neerbuigend over vrouwenvoetbal hoor praten, dan lach ik alleen maar. Ik ga daar niet mee in discussie.’

 

Om de vraag of ze soms geen jaloezie voelt richting de Oranje Leeuwinnen, moet ze hard lachen. ‘Zeker niet, en ik voel ook geen wrok dat het mij niet gelukt is. Ik heb ook mijn bijdrage aan het vrouwenvoetbal kunnen leveren.’

 

‘Toen ik geblesseerd was, zat ik bij een therapeut die zei: “Alles heeft een reden”. Toen dacht ik: rot op joh, ik wil gewoon voetballen. Maar achteraf gezien geef ik hem gelijk. Ik geloof niet in toeval. Ik wilde voetballen in het buitenland, en ook al is het anders dan ik had gepland: dat is precies wat ik nu doe.’