Podcast: Dit leerde Stan Majoor over rouw en werk
Daniël Rommens | Stan Majoor
Hoe gaat de HvA om met medewerkers die een groot verdriet meemaken? Stan Majoor verloor afgelopen winter zijn vrouw. De lector Coördinatie Grootstedelijke Vraagstukken vertelt in deze podcast hoe hij, door die ervaring, leerde over wat echt belangrijk is op het werk. ‘Rouwarbeid kost veel energie.’
(Beluister zijn verhaal hier. De tekst loopt door onder de podcast.)
Op het festival ter ere van 25 jaar HvA vertelde je dit jaar je verhaal aan een kleine groep medewerkers van de hogeschool. Waarom deed je dat?
‘Ik wilde vooral laten zien dat mensen die zoiets meemaken niet eng zijn. Dat het beter is om rouw – iets wat iedereen meemaakt in het leven – niet als taboe te zien, maar om het te bespreken. Het was niet makkelijk, maar mijn ervaringen leerden mij zoveel over wat belangrijk is op het werk. Dat wilde ik mijn collega’s en de HvA proberen mee te geven. Het hielp mij tenslotte ook in mijn eigen proces van rouwarbeid om erover te vertellen.’
Wat was voor jou het moeilijkst toen je weer terugkwam naar je werk?
‘Het ongemak dat van twee kanten kwam. Mijn eigen verdriet in combinatie met de worsteling van mijn collega’s om zich een houding te geven. Gelukkig was het ook vaak heel mooi en fijn: de belangstelling, de warmte, de aandacht. Zoveel mooie persoonlijke gesprekken die ik heb gevoerd. Het heeft mij enorm geholpen.’
‘Rouwverwerking is voor iedereen anders, er is geen recept voor’
Houden werkgevers en collega’s genoeg rekening met medewerkers die met een groot verlies te maken hebben?
‘Dat vind ik moeilijk te beantwoorden. Ik heb veel geluk gehad met mijn leidinggevende en directe collega’s. Zij hebben mij tijd gegeven en veel steun. Ik kon bijvoorbeeld weer langzaam terugkeren en eerst aan de slag gaan met de taken waar ik zelf weer zin in had. Die veilig waren. Rouwarbeid kost veel energie en gaat niet in een rechte lijn, het is belangrijk dat daar begrip voor is. In mijn situatie gaf werken veel steun, het voelde niet als een zware verplichting; het hielp me juist weer beter in mijn vel te zitten.’
Wat zou er anders en misschien beter kunnen?
‘Het leert mij dat je als leidinggevende, wat ik zelf ook ben, een heel scherp oog moet hebben voor de relatie tussen thuis en werk. Een fijne organisatie is niet alleen een plek waar zaken gevierd mogen worden, maar waar ook – en misschien juist wel – ruimte is voor andere emoties. Er wordt denk ik nog wat te weinig nagedacht over het belang hiervan en hoe je hier als leidinggevende mee om zou kunnen gaan.’
Je wil niet graag te boek komen te staan als een ‘goeroe’ of een soort specialist rouwverwerking. Het lijkt me toch wel mooi dat mensen steun en moed putten uit je verhaal?
‘Rouwverwerking is voor iedereen anders. Er is geen recept voor, geen handleiding. Het is altijd heel persoonlijk. Rouw is wel een universele emotie. Ook al is niemand er naar op zoek en komt er heel veel verdriet bij kijken, het leert je ongelooflijk veel over jezelf en je omgeving. Als mijn verhaal mensen steun geeft om ook die kant van rouw te zien doet mij dat goed.’
