Julia juicht – en is tóch wel blij dat ze niet aan een universiteit studeert
Daniël Rommens | Julia Kroonen
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (22) voor het vierde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week waant ze zich voor heel even student aan de universiteit.
Wie had dat gedacht: in één week promoveerde ik van laatstejaars hbo-student tot student aan een universiteit. En het mooie was: ik hoefde er niet eens iets voor te doen. De Hogeschool van Amsterdam maakte het er zelf naar.
Al dagen zocht ik naar goede bronnen voor het literatuuronderzoek van mijn scriptie. Maar alles wat ik op Google Scholar tegenkwam, dateerde uit de middeleeuwen en kon ik dus niet gebruiken. Ik kwam geen stap verder, stond op het punt de handdoek in de ring te gooien. Maar toen vond ik plotseling precies wat ik zocht.
Een universitair diploma is toch meer waard dan wat ik komende zomer toegekend krijg
Een actuele bron, geschreven door een belangrijke wetenschapper. Perfect! Ik hoefde alleen nog maar even in te loggen via ‘mijn onderwijsinstituut’ om het rapport in te zien. Ik scrolde door de lijst met instituten, maar zag de HvA er niet tussen staan. Ik kon het rapport dus niet lezen. Ik vloekte en tierde erop los. Komt goed, Julia, praatte ik mezelf de moed in. Maar ook bij een volgend waardevol rapport kon ik als HvA-student niet inloggen.
Boos scrolde ik door de lijst met scholen die wél toegang hadden. Eén ervan was de Erasmus Universiteit van Rotterdam. Mijn broer Hugo studeert daar. Zijn inlog zou mijn scriptie zomaar eens kunnen redden. Ik mocht zijn account gebruiken en zodoende surfte ik van de ene perfecte bron naar de andere. Ik voelde me steeds meer een Erasmus-student, uiteindelijk zelfs in hart en nieren. Doei, hbo: ik doe een stapje omhoog.
Ik droom al langer van een universitair diploma: dat is toch meer waard dan wat ik komende zomer toegekend krijg. Misschien word ik er zelfs wel rijk mee. Terwijl ik mijn scriptie verder typte, zag ik mezelf al op de Erasmus-campus rondlopen. Uit de koffieautomaten daar komt vast geen slappe koffie, maar Starbucks-kwaliteit met een karamelsmaakje. Of ik weer wilde inloggen als Erasmus-student? Ach, natuurlijk! Alsof ik er al jaren studeerde, klikte ik weer op ja.
Mijn taalgebruik werd door die ingewikkelde rapporten totaal anders: ik begreep mezelf niet meer
De rapporten die ik nu kon lezen, waren kennelijk zodanig ingewikkeld dat je ervoor op de universiteit moest zitten. Althans, dat leek me logisch: anders had de HvA wel een samenwerking met zulke databanken. Mijn ego kreeg een mega boost. Maar langzamerhand raakte ik mezelf kwijt. Mijn taalgebruik werd door de rapporten namelijk totaal anders.
Moeilijke woorden als ‘antecedenten’ en ‘componenten’ kwamen in mijn standaard vocabulaire voor. Alles wat ik in mijn scriptie schreef moest een ingewikkelde twist hebben, want zo zag het er in die bronnen ook uit. Mijn scriptiebegeleider wist niet wat hij las: ‘Hier snapt toch niemand iets van?’, zei hij. Bij de vraag of ik het kon uitleggen, stond ik met mijn mond vol tanden. Ik realiseerde me dat ik er zelf ook helemaal niets van begreep. Waar ging mijn scriptie überhaupt over? Ik was het helemaal kwijt.
Ik heb het aan den lijve ondervonden: de universiteit blijkt kennelijk toch te hoog gegrepen. Jammer, maar goed: weet ik dat ook weer. Hoef ik daar in september niet naartoe. Met mijn hbo-diploma kom ik er vast ook wel!
