Julia juicht – moet ik volgend jaar van een klif springen?
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (21) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over de toekomst en hoe die er straks uitziet.
Ik zie mezelf op de rand van een klif staan. Als ik spring, zwem ik zo het werkveld in, waar ik mezelf minimaal veertig jaar moet zien te vermaken. Besluit ik niet te springen, blijf ik in mijn vertrouwde studiewereld hangen waar ik misschien ook verdwaald raak. Moet ik springen of niet?
Eigenlijk is het veel te vroeg om hierover na te denken. Ik ga volgend jaar pas afstuderen. Maar toch knaagt het aan me. Mijn gehele studietijd heb ik geroepen dat ik zo snel mogelijk wil werken. Eindelijk aan de slag en doen wat ik leuk vind! Maar nu het dichterbij komt, begin ik toch te twijfelen. Wat als ik besluit te gaan werken, maar na een paar jaar terugverlang naar het studentenleven?
Piekerend staar ik naar het bos achter de klif. Hoewel ik me nog niet heb omgedraaid, zie ik door de bomen het bos al niet meer. Een master, associate degree, propedeuse of toch een geheel nieuwe studie? Er zijn zo veel mogelijkheden en dat maakt het nog ingewikkelder.
Een jaar door Amerika touren of doorstuderen, ik zie beide wel zitten
Mijn broer staat naast me. Hij heeft precies hetzelfde probleem, al heeft hij zijn bachelor al wel afgerond. Hij loopt nu stage, maar ook dat is een tikkende tijdbom. Zodra die periode is afgelopen zal hij namelijk moeten gaan werken. Toen hij me voor het eerst vertelde over de angst voor die klif lachte ik hem uit. Stel je niet zo aan, zei ik: gewoon springen! Maar nu snap ik hem heel goed. Ik houd zijn hand vast. Rennen we straks samen weg of duiken we het diepe in?
International Business of Sociaal Juridische Dienstverlening studeren, terwijl ik in hartje Den Bosch woon? Ik zie het wel zitten. Oh, of een jaar door Amerika touren! Maar daarvoor moet ik wel eerst werken, anders kan ik zo’n reis niet betalen. En de huur van mijn appartement trouwens ook niet. Ik voel dat iemand me de zee in probeert te duwen. Nee, schreeuw ik, ik wil zelf kiezen of ik ga springen!
Mijn moeder knipt met haar vingers voor mijn ogen en doet me uit mijn gedachten ontwaken. ‘Een jaar klinkt kort, maar je gaat in die tussentijd nog stagelopen, hè. En daarna nog een heel afstudeerproces in. De kans is groot dat je na je afstuderen juist precies weet wat je wilt!’
Dat is ook weer zo. Ik zwaai naar de klif. Volgend jaar kom ik terug om (niet) te springen!
