Sofia Studeert – Met een zak chips in de klas

Dat Sofia Sabbar (25, Pedagogiek) op de HvA studeert is niet vanzelfsprekend. Ze heeft namelijk sinds kort een verblijfsvergunning. Voor HvanA schrijft ze over haar strijd om te mogen leren, en haar ervaringen nu dat eindelijk mag. Deze week probeert ze eens te doen wat niet mag.

Vorige week probeerde een medestudent mij zo ver te krijgen om een zak chips te openen in de collegezaal. Volgens haar werd het hoog tijd om een keer iets ondeugends te doen. Maar ik snap het niet. We kennen elkaar nog geen vijf maanden. Zie ik er dan echt zo braaf uit dat een zak chips openen het meest ondeugende is wat ze voor mij kan bedenken? Of een nog veel belangrijke vraag: Hoe kom ik af van dit bravemeisjesimago?

Ik doe echt mijn best. Een paar dagen terug, heb ik voor het eerst als voetganger een rood stoplicht genegeerd. Mijn klasgenoten stonden mij juichend op te wachten aan de overkant van het Wibauthuis. Ik schaamde me kapot, maar het voelde ook een beetje als een overwinning.

Toen dit masterplan mijn klasgenoten bereikte, leken ze wel bezeten. ‘Soof, kom op! Dit kan jij’, moedigden ze mij aan. ‘Sofia met een zak chips in die zaal is gewoon legendarisch’. Ik heb ze nog nooit zo gepassioneerd gezien. In no-time zat ik aan tafel omringd door studenten die allemaal maar een doel hadden: mijn onbeleefde en onbevreesde kant naar boven halen. Een deel van mij dat jarenlang steeds dieper is weggezakt.

Begin dit schooljaar heb ik met veel irritatie en onbegrip het gedrag van mijn medestudenten afgekeurd. Ik begreep ze niet. Dat gevoel is de afgelopen weken geleidelijk getransformeerd naar waardering. Ik heb nog zo veel van ze te leren.

Ze herinneren mij dagelijks aan het feit dat deze tijd de leukste periode van mijn leven moet zijn. Ze motiveren mij om te genieten van de weinige verantwoordelijkheden, de vrijheid en het feit dat we nog voor de laatste keer jong mogen zijn. ‘Rustig Soof, niet zo streng zijn voor jezelf’, fluistert een medestudent als ze naast mij in een werkruimte komt zitten.

Mijn studententijd was nooit bedoeld om ‘de beste tijd van mijn leven’ te zijn. Omdat ik in een bevoorrechte positie zit, voel ik mij dagelijks extreem verantwoordelijk om de maatschappij te verbeteren. Soms voelt het alsof ik niet alleen voor mezelf studeer, maar ook voor al die andere Sofia’s in Nederland.

Als ik met mijn medestudenten ben, dan kan ik dat allemaal voor heel even loslaten. En dan is studeren echt waarvoor het bedoeld is: voor de allerlaatste keer jong zijn. En daar wil ik nog veel meer van genieten. Dus, als we straks weer fysiek in een collegezaal mogen zitten, zit ik daar misschien wel met een kauwgom in mijn mond. Een zak chips is wel heel barbaars.