Raúl rommelt – Doorbreek de dynamiek
Daniël Rommens
Raúl Inzaurralde is SIS-specialist op de HvA. Naast die zeer opgeruimde kantoorbaan rommelt hij wat aan in het leven en daarover schrijft hij voor HvanA. Deze week wil hij de tweedeling in de maatschappij helpen oplossen.
Sinds kort heb ik weer de krant en daarin lees ik dat er nogal wat tweedelingen zijn ontstaan in de samenleving. Bepaalde eigenschappen en neigingen van mensen lijken sterker te worden in de huidige omstandigheden. Mij valt meer dan ooit het verschil op tussen degenen die zichzelf prima kunnen vermaken en degenen die input van buitenaf nodig hebben.
Degenen die zichzelf kunnen vermaken hebben het de afgelopen tijd natuurlijk makkelijker dan degenen die anderen daarvoor nodig hebben. Dat wil echter niet zeggen dat ze beter met de omstandigheden omgaan. Isolement lijkt het slechtste in iedereen naar boven te halen.
Er was een tijd dat de pandemie mensen met elkaar kon verbinden, maar nu drijft die ze uit elkaar
Eerder kon de een denken: ‘Ik kan mezelf prima vermaken, maar als ik word uitgenodigd ga ik wel naar een feest’, of de ander: ‘Ik heb veel feestjes op mijn programma, maar als het me teveel wordt, kan ik er gewoon een afzeggen en een dagje rust pakken.’
Nu zijn deze zaken op de spits gedreven, want zo makkelijk gaat het allemaal niet meer. Hierdoor krijgen degenen die normaal gesproken genoeg aan zichzelf hebben geen afleiding van hun navelstaarderij en worden de meer sociale personen op een onwennige manier geconfronteerd met zichzelf.
Dit kan op zich al tot pijnlijke situaties leiden, maar vooral als die twee types met elkaar in aanraking komen op de provisorische manier waarop dat nu eenmaal moet. De een is dan namelijk vergeten hoe je jezelf ook alweer openstelt voor een ander en de ander is vergeten hoe je bij jezelf te rade moet gaan om je eigen verhaal te vertellen. Er was een tijd dat de pandemie mensen met elkaar kon verbinden, maar nu drijft die ze uit elkaar.
Wie eerst onafhankelijk was, wordt nu zelfgenoegzaam; wie eerst sociaal was, verliest zichzelf nu in het geroezemoes van de geïnfecteerde stad. Wanneer de een zich steeds meer naar binnen keert en de ander steeds meer naar buiten, ligt de oplossing niet meer in het zoeken naar de juiste balans, maar moet de dynamiek worden doorbroken door het over een geheel andere boeg te gooien.
Mijn oplossing is het beginnen van een buurtinitiatief. Samen met mijn onderburen zal ik in de kerstvakantie met een tafeltje in onze straat gaan staan. We zullen gratis glühwein en thee uitdelen aan toevallig passerende buurtbewoners. We zullen een praatje met ze aanknopen en vragen of zij ergens hulp bij kunnen gebruiken of ideeën hebben voor een buurtevenement.
Op deze manier zitten we niet alleen maar zelfvoldaan thuis en zijn we ons ook niet onverantwoordelijk aan het begeven onder anonieme massa’s. We doen iets waarin we geloven en willen anderen daar deel van laten uitmaken. Zo blijven we onszelf en leveren we hopelijk ook een positieve bijdrage. We hadden dit eigenlijk veel eerder moeten doen, omdat het overduidelijk de meeste voldoening geeft.
