Julia Juicht – en leert haar oma een smartphone gebruiken
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (20) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week ziet ze het gebruik van de QR-code somber in voor haar oma.
‘Typ maar iets’, zeg ik tegen mijn oma terwijl ik haar Whatsapp voorhoud. ‘Nee, dat snap ik allemaal nog niet’, zegt ze demonstratief terug. ‘Maar oma, je hoeft alleen maar op de letters te tikken’, zucht ik. Ze draait zich om en loopt naar de keuken. Hoe gaat ze ooit wennen aan haar nieuwe telefoon?
Sinds vorige week heeft mijn oma een Samsung in plaats van een klaptelefoon. Ze zou dan kunnen Facebooken, appen, bellen, alles wat ze maar wil. Ook zou ze dan haar vaccinatiebewijs kunnen laten zien als ze na een flinke fietstocht ergens koffie wil drinken. Handig! Al vindt mijn oma van niet. Er zijn inmiddels twee weken verstreken en we blijven haken op de eerste ‘les’ die we haar geleerd hebben: de telefoon aan- en uitzetten. Hoewel ik daar zelf niet eens over na hoef te denken, heeft mijn oma een stappenplan nodig om de klus te klaren. Het gaat als volgt.
Voordat oma die corona-app kan openen, is het virus waarschijnlijk ons land al uit
Stap één: druk op het kleine knopje aan de zijkant van de telefoon. Niet te lang, maar ook niet te kort. Nogal vaag, maar ja: hoelang moet je eigenlijk de aanknop van je telefoon ingedrukt houden? Ik heb werkelijk geen idee. Wel zijn we erachter gekomen dat we het oma moeten vertellen, want bij te kort gaat ‘ie niet aan en bij te lang schakelt ze de telefoon volledig uit. Bovendien moeten we sowieso de ins en outs van het aan- en uitzetten vertellen, want ze wil wel weten waar ze precies aan toe is met die smartphone, of hoe mijn opa het waarschijnlijk in zijn hoofd noemt: ‘dat gevaarlijke apparaat’. Stap twee is het intoetsen van de code. ‘Hoe vaak mocht ik die ook alweer proberen?’, vraagt mijn oma, terwijl de code op het hoesje staat. Aangezien de code voor haar zeer simpel is, besluiten we maar te zeggen dat ze het ‘oneindig’ mag proberen. Ze kriebelt de aantekening erbij.
Ze oefent het aan- en uitzetten van haar Samsung naar eigen zeggen de hele dag. Soms zo veel, dat ze er ’s nachts niet van kan slapen. ‘Het is toch moeilijk, hoor, zo’n smartphone’, zegt ze dan als ik op zondag op de koffie kom. ‘Kun je het nog eens voordoen?’ Ik pak het ding erbij. ‘Gewoon zo’, zeg ik terwijl ik ‘m binnen drie seconden ontgrendel. ‘Ho, dat ging te snel! Wat deed je nou precies? Waar heb je allemaal op getikt en hoelang? Ik snap er niks van.’ Nou oma, na al die vragen snap ík er ook niks meer van.
Hoe kan het toch zó moeilijk zijn om goed met een smartphone overweg te kunnen? En als het echt zo moeilijk is, waarom wil de regering dan dat we allemaal de CoronaCheck-app hebben? Voordat oma die app kan openen, is het virus waarschijnlijk ons land alweer uit. En ze wil nu eigenlijk ook wel haar telefoongebruik gaan verminderen, want ja: ‘een telefoon laat je toch niet de hele dag aan staan? Dan schiet de energierekening omhoog!’.
