Twee keer goud, een keer zilver: HvA’ers boeken olympische winst
Wouter Kingma/TeamNL | Het roeiteam van Tone Wieten (tweede van rechts) wint goud op de Olympische Spelen.
Met 36 medailles heeft Nederland deze Olympische Spelen een record neergezet. Drie van die plakken werden gewonnen door HvA’ers. ‘Ik word deze dagen echt geleefd: van de ene huldiging naar de andere.’
Als de HvA een klein land zou zijn, had het een meer dan prima prestatie geleverd in Tokio. Met maar liefst twee gouden en een zilveren medaille heeft de hogeschool bijvoorbeeld meer prijzen binnengesleept dan Estland of San Marino. Drie studenten van de opleidingen Verpleegkunde, Pedagogiek en de Johan Cruyff Academy brachten een medaille terug naar Amsterdam.
Hockeyer Felice Albers (Johan Cruyff Academy) sleepte afgelopen vrijdag haar gouden plak binnen, nadat de hockeydames met 3-1 wonnen van Argentinië. Een logische stap, de Nederlandse hockeyers zijn namelijk al jaren topfavoriet en hebben iedere prijs gewonnen die er te winnen valt. Het team kan goed met die druk omgaan, zegt Felice. ‘We kunnen extreem goed hockeyen, maar je moet het toch altijd weer even doen. Dat het nu gelukt is, is gewoon fantastisch.’
Voor Felice, die voor het eerst naar de Olympische Spelen ging, was het een ‘grootse en magische’ ervaring. ‘Je kan het bijna niet uitleggen. Alles is er sport, dat maakt het zo mooi. Het maakt echt iets los, ook in Nederland.’ Nu ze weer thuis is, is de drukte zeker nog niet voorbij. Zo staat er morgen een huldiging in Den Haag op de planning en gaat het olympisch team op bezoek bij koning Willem-Alexander. ‘De komende paar dagen word ik echt geleefd: van de ene huldiging naar de andere. Ik laat alles maar op me afkomen.’ Toch kijkt Felice al vooruit: na haar vakantie gaat ze verder met trainen, want volgend jaar wil ze naar het WK.
Pedagogiekstudent Melvin Twellaar won zijn zilveren medaille voor het dubbeltwee-roeien eind juli, en is dus al een tijdje terug in Amsterdam. ‘Vanwege corona moest je 42 uur na je laatste wedstrijd terug. Dat was dus een kort nachtje na de finale, maar het is ook fijn om weer thuis te zijn.’ Sinds hij terug is van wat hij een van de meest bijzondere ervaringen van zijn leven noemt, doet hij wat voor de Spelen niet kon: vrienden opzoeken.
Zonder publiek
Vanwege de maatregelen stonden de Olympische Spelen dit jaar in het teken van het coronavirus. En dat was voor Melvin, die voor het eerst naar de Spelen ging, best bijzonder. Zo moest hij iedere dag testen, mocht hij niet bij andere sporten gaan kijken en zat hij alleen met zijn eigen ploeg in het hotel. Ook publiek was niet aanwezig. ‘Maar dat ben ik wel gewend. Bij het roeien zie je vaak alleen bij de laatste 500 meter publiek. Ik kan me voorstellen dat dat bij een hockeywedstrijd heel anders is.’
Melvin blijft nuchter, ook met een zilveren medaille op zak. ‘Ik was daar van tevoren eigenlijk niet zo mee bezig. Ik let liever op waar ik invloed op heb, en dat is een goede prestatie neerzetten. Wat de rest doet, en of ze dus beter zijn, daar denk ik niet over na.’
(Tekst loopt door onder de afbeelding.)
Het leven van Tone Wieten (Verpleegkunde) bestond de afgelopen tijd uit trainen. Continu trainen. Zo’n twintig tot dertig uur per week. Nooit opgeven, ogen op de prijs. En was hij aan het einde van de dag een beetje moe? Dan had hij dus ‘meer moeten geven’.
Maar het heeft gewerkt. Tone sleepte goud binnen met het roeien dubbelvier. Het was de eerste gouden medaille voor Nederland, en die lag in de handen van hem en zijn teamgenoten. Toch maakte hij geen enkele eigen foto van de historische mijlpaal. ‘Het duurde even voordat het als werkelijkheid voelde. Het moest landen, denk ik.’
Eenmaal terug in Nederland voelt hij zich niet anders dan anders. Droogjes: ‘We kwamen voor de plak, en we kregen ‘m.’ Het is, in zijn woorden, nou eenmaal ‘waar je het voor doet’.
Praktisch
Die praktische houding werd misschien extra aangewakkerd door de gang van zaken binnen de Spelen dit jaar. ‘We gingen puur naar Tokio om te presteren. We kwamen voor de wedstrijd, moesten na afloop meteen terug naar de hotelkamer en daarna gingen we naar huis.’ Een groot verschil met de Olympische Spelen in Rio de Janeiro vier jaar geleden, waar Tone brons behaalde.
Maar eenmaal terug blijkt alles toch echt werkelijkheid. ‘Nu denk ik: ja, het is echt gelukt.’ Toch ligt zijn volgende doel niet in de sport, maar in zijn studie. ‘Ik moet nog anderhalf jaar studeren en dan ben ik klaar. Dat ben ik van plan te halen. Dan is er minder tijd voor sporten, maar wie weet pak ik het later weer op. Dat hangt af van mijn motivatie. ’
