Julia juicht – maar stond als een koelbloedige moordenaar te debatteren
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week staat ze doodsangsten uit tijdens het debatteren.
Voor de tribune stond een grote microfoon. Daar moest ik straks achter gaan staan. Voor ik het wist, hoorde ik mijn naam. ‘En dan wil ik nu naar voren vragen: Julia Kroonen!’ De presentatrice zei het alsof ik precies wist wat ik ging doen en dat ik daar heel goed in was. Net zoals hoe ze bekende artiesten aankondigen. Zo van: ó mijn god, Julia, blow us away!
Luister je deze column liever? Julia leest ‘m zelf aan je voor.
Met zo’n aankondiging kon ik eigenlijk niks anders dan zelfverzekerd naar voren stappen. De vrouw die mij aankondigde, had er namelijk alle vertrouwen in. Ikzelf wist wel beter. Tijdens het oefenen versprak ik me vrijwel iedere keer of ik vergat mijn tekst. Dit zou hoe dan ook een grote ellende worden. Ik haalde diep adem en ging achter de microfoon staan. De presentatrice keek me hoopvol aan. Het riedeltje tekst schoot nog een keer door mijn hoofd. ‘Ben je er klaar voor?’, hoorde ik haar vragen. Die vraag kon ik beter aan haar stellen. Haar verwachtingen kon ik op geen enkele manier waarmaken.
Gooi die armen in de lucht, want het gebruik van handgebaren is de beste manier om iemand te overtuigen
Wat ik moest doen, was eigenlijk heel simpel: het herhalen van de argumenten van mijn klasgenoot als een soort samenvatting. Daarna kon ik weer gaan zitten. Ik sprak het eerste argument uit en merkte dat mijn hele lijf begon te trillen. Daar ging dat ‘blow us away’ al de mist in. Kende ik eindelijk mijn tekst, werkt mijn lichaam niet mee. Mijn trillende lijf was natuurlijk allesbehalve overtuigend – noch charmant. Met een hapering in mijn stem vervolgde ik mijn beurt.
Naast argumenten herhalen, moest ik ook veel emotie overbrengen naar het publiek. Emoties die geloofwaardigheid uitstralen en dus niet frustratie en paniek. Al waren dat wel de enige emoties die ik op dit moment ervaarde. Zou de presentatrice dat ook goed vinden? Hoe ga ik deze beurt in godsnaam redden?! En toen schoot het door mijn hoofd: gooi die armen in de lucht, want het gebruik van handgebaren is de beste manier om iemand te overtuigen.
Mijn armen moesten dus mee gaan bewegen op het ritme van mijn spreekbeurt. Ik keek naar mijn armen en probeerde ze in beweging te krijgen. O, wat zou die presentatrice enthousiast zijn als ik mijn handgebaren tevoorschijn haal. Dan pak ik écht ineens de shine. Maar hoe hard ik het ook probeerde: mijn armen hielden zich stil. Op het trillen na, dan. Wat een afgang.
De enthousiaste presentatrice bedankte me voor mijn ‘optreden’ en ik racete het lokaal uit. Alle debatbeurten werden opgenomen, dus ik kon die van mij terugkijken. Eigenlijk wilde ik het moment zo snel mogelijk vergeten, maar ja, misschien was het ergens toch nog wel goed gegaan. Ik klikte op play en ik zag mezelf staan als een soort koelbloedige moordenaar. Mijn gezicht was volledig emotieloos. De zaal zal wel gedacht hebben: wat een psychopaat.
Maar wat je niet zag op het filmpje is dat ik volledig aan het trillen was. Ergens straalde ik toch rust uit. Het ging dus toch niet zó slecht. De volgende keer gewoon een keertje lachen en dan komt alles goed.
