De klas van Asis – De vijf fasen tijdens corona
LO ANDELA
Asis Aynan doceert aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening en schreef diverse boeken. Elke twee weken neemt hij je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Deze week merkt Asis dat de coronaperiode door vijf fases van rouw gaat.
En plots ervoer ik geen weerstand meer voor het online onderwijs. Wat was er aan de hand? Ik besloot op onderzoek uit te gaan. Ons woninkje mag misschien niet veel vierkante meters beslaan, maar er zijn behoorlijk wat meters boeken waar ik altijd mijn ontdekkingsreizen begin.
(Wil je deze column liever luisteren? Asis leest ‘m hieronder zelf aan je voor.)
Ik had graag geschreven dat ik te rade was gegaan bij Freud, Ibn Ghaldoun of Pascal. Helaas. Tussen de advertenties op handboekachtige websites vond ik samenhang. Ik leerde dat je bij rouw, liefdesverdriet en ander verlies door verschillende fasen kunt gaan.
Toen we vorig jaar onder de eerste lawine van coronaberichten werden bedolven en het dagelijks leven nagenoeg tot stilstand kwam, duurde het dagen, misschien weken voor ik kon geloven wat er gaande was.
Na die eerste fase van ongeloof kon ik boos worden om bijvoorbeeld ellenlange werkmails, omdat ze uiteindelijk geen informatie bevatten. Om nog maar te zwijgen over de drift die de online onderwijsplatforms mij bezorgden. Ik knarsetandde om de ruzies in de supermarkten en de lege schappen. Het waren schelle tijden.
Ik vreesde de dagelijkse coronacijfers, vroeg mij af wat als de samenzweerders aan de macht kwamen?
In de laatste weken van het studiejaar joeg ik de buien uit mijn huis door een aantal zeldzame boeken aan te schaffen, die mij in staat stelden om dat ene verhaal te schrijven. De zon en ik deden ons werk en na de vakantie was het boek Eén erwt maakt nog geen snert en de derde fase afgerond.
Wat daarna gebeurde zag ik niet aankomen. De websites die ik raadpleegde spreken van een depressiefase, maar bij mij was het geen somberte. Op een onbewaakt moment wrikte de angst zich los van het verbond van de Verenigde Emoties en liet zich een paar weken meermaals autonoom gelden. Ik vreesde de dagelijkse coronacijfers, vroeg mij af wat als de samenzweerders aan de macht kwamen, was bang dat de storm het dak eraf blies en wat als mijn moeder die in Marokko vastzat corona kreeg en zonder haar kroost om haar heen stierf. Wat een bar en een vermoeiend stadium was dat, zeg.
En plots ervoer ik geen weerstand meer voor het online onderwijs, de coronamaatregelen en alle andere zaken die voor vorig jaar maart niet bestonden. Ik was blijkbaar in de laatste fase aangekomen. Op de een of andere dag zat ik domweg gelukkig bij het raam mijn sokken te stoppen en wist ik: het is goed. Die dag, die wens ik iedereen toe.
