De klas van Asis – Laten we lachen

18 november 2020
Beeld:

Lo Andela

Geplaatst door
Asis Aynan
Op
18 november 2020

Asis Aynan doceert aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening en schreef diverse boeken. Elke twee weken neemt hij je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Deze week benadrukt hij het belang van de lach. 

De laatste dagen dacht ik meermaals aan het volgende verhaal.

 

Twee maten zaten badend in de zon op een terras. Na iedere slok van hun biertje volgde een flinke smakelijke smak en ze rookten opzichtig hun blauwe sigaretten.

 

Eén van de jongens zag voor de derde keer een man een beetje verloren langslopen.

 

Of hij iets kwijt was? De verloren man keek naar het terras en antwoordde: Postkantoor? De twee schoten door het bier iets te hard in de lach, omdat de posterij een van de grootste en markantste gebouwen van de stad was. Niet te missen dus.

 

(Wil je deze column liever luisteren? Asis leest ’m hieronder zelf aan je voor.)

Ze wezen hem de weg. Hij bedankt hen, maar de verloren man liep niet door. Hij keek van de volle asbak, de gevulde vazen naar hun rode gezichten. De verloren man vond het tweetaal aardig én attent en daarom vertelde hij dat bier en sigaretten het plaveisel waren naar de verschrikkingen van de hel. Het was volgens hem nog niet te laat om af te slaan naar het juiste pad dat naar de grote God leidt.

‘In onze gekwetste tijd wordt gestreden om het recht en het verbod op beledigen’

Nu proestten de twee het uit. De verloren man vroeg zich af wat er mis was met zijn woorden. “Het pad naar God?” zei één van hen. “Je kent de weg naar het postkantoor niet eens, laat staan die naar de almachtige brengt.” De opmerking werkte op de lachspieren van de verloren man, hij knikte en vervolgde zijn weg.

 

Ik weet niet of bovenstaande verhaal waargebeurd is, maar diegene die het mij vertelde, situeerde de anekdote in het Algiers van de jaren negentig; de tijd van de Algerijnse Burgeroorlog, die de vriend in al zijn smerigheid doormaakte. Hij vertelde mij dat de aanslagen en vooral de voortdurende dreiging van een geweldsexplosie de samenleving gaga maakte. Maar ook dat de atmosfeer vol was van humor; de enige expressie die letterlijk en figuurlijk voor lucht zorgt. In onze gekwetste tijd wordt gestreden om het recht en het verbod op beledigen. Het een is nog verstikkender dan het ander, maar allebei een belediging voor een lach.