Julia juicht – en woont samen met een depressieve psychopaat

28 oktober 2020
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
28 oktober 2020

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over de depressie én agressie van kat Sammy.

Het zijn moeilijke dagen voor iedereen, maar blijkbaar ook voor onze kat. Ik merk dat zijn gedrag sinds de coronacrisis totaal veranderd is. Toch wel zo erg, dat ik me afvraag of hij niet in een depressie zit. Ik deed wat onderzoek en kwam erachter dat een plotselinge verandering in huis dé oorzaak van een kattendepressie kan zijn. De enige verandering in ons huis is dat ik tegenwoordig thuis moet studeren. Oftewel: ik ben de oorzaak van Sammy’s kattendepressie.

Of ik zijn depressie moet geloven? Ik weet het niet, hoor. Sammy is een heel lief beestje, maar kan zich ook wel gedragen als een narcistische, agressieve psychopaat. Sammy heeft bijvoorbeeld een keer de benen van een van mijn vriendinnen tot bloedens toe opengekrabt. Het was een groot slagveld, gelukkig hoefden we nog net niet met hem naar het ziekenhuis. Na zo veel aanvallen te hebben gepleegd, is hij nu de zielige in ons midden. Ik heb er zo mijn twijfels bij.

No way dat Sammy de psychopaat mij eruit kickt met zijn nepdepressie

We hebben al eerder zo’n situatie met Sammy meegemaakt. Om een nestje met agressieve Sammy’s te voorkomen, hebben we hem laten castreren. Geen baby’s voor onze kat, dus. Tot ik op een dag eens in de tuin ging kijken en ik hem de trotse vader zag zijn van een nestje pasgeboren kittens. Tja, dat kan dus niet. Je zult maar net geboren zijn en een of andere creep probeert jouw vader te zijn. Meteen heb ik de oplichter erop aangesproken en zijn we samen naar huis gelopen. Dat-ie het niet nog een keer flikt!

 

Misschien had ik Sammy maar gewoon zijn gang moeten laten gaan met zijn nepvaderschap, want nu loopt het dus écht uit de hand. Hij is nu zo boos op mij dat hij ons huis wil overnemen. Hij sproeit tegenwoordig heel het huis vol om te laten zien dat hij klaar is met zijn kleine mandje. Superirritant, want hierdoor moeten wij dus het huis weer driedubbel schoonschrobben. Ondertussen kijkt hij natuurlijk met een smiechterig lachje toe, wetende dat hij het nog een keer zal doen als we hem het grote rijk niet overhandigen. No way dat Sammy de psychopaat ons huis gaat claimen en mij eruit kickt met zijn nepdepressie. 

 

Om er zeker van te zijn dat het écht aanstellerij is, bezocht ik de website ‘Kattenweetjes’. Zij vertelden mij dat je aan de stand van de kattenogen een kattendepressie kunt herkennen. ‘Als je kat zijn ogen samenperst, kan dit wijzen op een depressie of een gemeen karakter’. Lastig te zeggen, gezien zijn psychopatische gedrag. ‘Als je je kat goed kent, zal je het vanzelf merken of hij depressief is’, luidde de kattenexpert. Aangezien hij nogal vaak natvoer krijgt en mijn moeder zelfs een mand voor hem heeft geknutseld, vind ik niet dat hij een depressie heeft. Mocht het zich nou toch verder ontwikkelen, dan weet ik wel naar wie de kosten van de depressiebehandeling gaan. HvA, onze kat pleit voor meer fysiek onderwijs!