Julia Juicht – En is expert in schimmels
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Met het thuisstuderen laat ze nog weleens een glas cola staan, en dat herinnerde haar aan een belangrijke les.
Heb jij het al een keer geprobeerd? Je glas cola drie dagen in je kamer laten staan om te kijken wat er gebeurt? Nou, ik doe dit automatisch en kan mezelf tegenwoordig expert schimmels noemen. Niet echt een titel om trots op te zijn, maar wél spannend.
(Wil je deze column liever luisteren? Julia leest ’m hieronder zelf aan je voor.)
De eerste keer dat ik in aanraking kwam met schimmels, was toen ik tijdelijk op kamers woonde. Als ik etensresten over had die niet genoeg waren voor de volgende dag, gooide ik het lekker in de prullenbak. Die vuilniszak moest ook een keer weggegooid worden. Om nou met zo’n vieze zak in de lift te gaan staan, zag ik niet zo zitten. Oftewel: ik ging het uitstellen tot het helemaal uit de hand liep. De dag naderde. Ik deed de deur open van de kast waar mijn prullenbak in stond en ik wist niet wat ik zag. Waren dat de haren van mijn borstel, of zat er ineens een beest in mijn prullenbak? Helaas het laatste. De schimmel was uitgegroeid tot een soort almachtige spin met zesduizend haarpoten. Gelukkig bewogen de haren niet, maar dat maakte het niet minder angstaanjagend.
‘No way dat deze schimmel – zwanger of niet – mijn studentenkamer ging overnemen’
Ik deed onderzoek naar wat deze haarbal precies betekende. Wikipedia maakte het niet veel beter: ‘Schimmels planten zich voort. Deze ongeslachtelijke voortplanting gebeurt met schimmeldraden.’ Oké, ik heb babyschimmels in huis. Wat een meevaller dat het ongeslachtelijk plaatsvond. Er zijn dus geen seksende schimmels actief in mijn prullenbak. Al vertelde Wikipedia mij ook dat schimmels hun eigen ‘rijk’ vormen als ze groeien. No way dat deze schimmel – zwanger of niet – mijn studentenkamer ging overnemen.
De oplossing was heel simpel: die schimmel moest weg. Een bestrijdingsmiddel kon ik zo snel niet vinden en mijn huisgenoten mochten er al helemaal niet achterkomen dat er een zwangere schimmel aan het bevallen was op mijn kamer. Ogen dicht en gáán. Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens meer wat er in dit moment precies gebeurde omdat ik zo in shock was van heel de gebeurtenis. Met plastic handschoentjes duwde ik de zwangere schimmel terug de zak in en ging ik ermee in de lift staan. Vanaf de negende verdieping naar de begane grond, in een mini-lift mét een zwangere schimmel. Je moet het maar durven.
Gelukkig bleef de schimmel rustig en kwam ik veilig aan op de begane grond. Ik rende naar de afvalcontainers en gooide er zo snel als ik kon de zwangere schimmel in. Wég ermee. Ik bleef nog even staan en sprak mijn medeleven uit naar de persoon die het afval weer zou moeten komen ophalen. Die had nu te maken met een schimmelimperium. Aan de andere kant ook weer een mooi moment: hij was getuige van de geboorte van een nieuwe schimmel. Met deze positieve gedachte heb ik mijn schuldgevoel snel weggewerkt en heb ik de rest van mijn spullen gepakt. Toch maar liever thuiswonen!
