De klas van Asis – Dagdroom
Lo Andela
Asis Aynan doceert aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening en schreef diverse boeken. Elke twee weken neemt hij je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Deze keer schetst hij een droombeeld voor het ‘nieuwe normaal’.
Nu de noodsituatie van satijn en hopelijk het coronavirus op hun retour zijn, dagdroom ik steeds vaker over de lessen na de zomervakantie in een echt lokaal.
In dat fantasiebeeld zie ik mij op die eerste dag door emotie geraakt lesgeven en wandel ik door alle gangen van het schoolgebouw om een babbeltje te slaan met wie ik ook moge tegenkomen.
Ik mis het lesgeven en mijn werkplek enorm.
Luister je deze column liever? Asis leest hem zelf aan je voor.
Op een affiche, slordig tegen een lantaarnpaal geplakt, stond dat we na deze coronaperiode niet terug kunnen naar het oude normaal, omdat die ouwe abnormaal was. Ik hoopte het met de lantaarn, maar ik vrees dat zodra het weer kan iedere vakantie vliegen betekent, all you can eat uiteten is en we weer verworden tot brandhout voor de burn-out.
Toch hoop ik dat er een droombeeld uit zal komen.
Ik had kunnen weten dat groepsimmuniteit onmogelijk was in een samenleving die bestaat uit een verzameling monoculturen
Nog niet zo lang geleden moest ik concluderen dat de jaren negentig van de vorige eeuw haar belofte niet nakwam, die inhield dat onze samenleving zich naar een multiculturele wereld ontwikkelde die meer dan elkaars eten nuttigen betekende. Helaas bleken we een verzameling monoculturen. In plaats van de smeltkroes trakteerden we onszelf op ideeën als omvolking, culturele toe-eigening en andere giftige zwammen die ons splijten.
Toen Mark Rutte op gedragen toon de lockdown afkondigde en de samenleving vertelde dat groepsimmuniteit de koers was, kwam die oplossing intelligent over. De eerste resultaten van de groepsbescherming waren verpletterend teleurstellend. De steekproef wees uit dat slechts drie procent van de Nederlandse bevolking antistoffen tegen het coronavirus bezat.
Ik weet dat de volgende bewering waarschijnlijk onjuist is en alleen in mijn beleveniswereld klopt, maar ik had kunnen weten dat groepsimmuniteit onmogelijk was in een samenleving die bestaat uit een verzameling monoculturen naast elkaar. Om elkaar te beschermen moeten we meer dan dat zijn. Daarom is mijn droombeeld voor het komende schooljaar dat onze studenten meer dan ooit door elkaar gaan zitten, samen eten en omgang met elkaar hebben, in welke zin van het woord je wil. Die rijkdom ligt in het verschiet, ga ervoor.
