Julia Juicht – maar heeft een bloedhekel aan presenteren

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week ontdekt ze wat er allemaal komt kijken bij het werk van een YouTuber. 

Toen alle presentaties op de HvA vervangen werden door pitchvideo’s, was ik gelukkiger dan ooit. Nooit meer voor dertig man voor de klas staan en je tekst vergeten. Helaas was mijn vreugde van korte duur.

‘Maak een pitchvideo tussen de drie en vijf minuten waarbij je de kijker overtuigt van jouw standpunt’, luidt de opdracht. Dat moet me wel lukken. Ik pakte mijn camera en ging op zoek naar een witte muur om mezelf te filmen. Waar vind ik in godsnaam een witte muur in mijn huis?! Het is hier een grote bende. Ik wurm me in een hoekje waar toevallig geen troep ligt. Ik zet mijn laptop neer op een kastje. Shit, te laag. Met alle troep die hier om mij heen ligt, kan ik vast wel een soort Jenga-toren bouwen. Mijn dure Mac wankelt nu in de lucht op een instabiele toren. Ach, zo erg is dat niet: ik ben toch over vijf minuutjes klaar.

Luister je deze column liever? Julia leest hem zelf aan je voor.

‘Drie, twee, een… START!’ Ik begin mijn verhaal en merk meteen op dat ik uit mijn ogen kijk alsof ik net vanbinnen gestorven ben. Zie ik er echt zo uit als ik tegen mensen praat? Of is dat weer zo’n effect van Apple dat ze over hun camera hebben gegooid? Ik word er in ieder geval flink onzeker van en moet het dus anders aanpakken. Overdreven enthousiast ga ik voor de camera staan. Ik beeld mezelf in dat ik de loterij heb gewonnen en dat ik nu ga vertellen dat ik de prijs lekker met niemand ga delen en per direct naar de Caribische eilanden vlieg. Met dit prachtige plaatje in mijn hoofd vergeet ik natuurlijk de helft van mijn oorspronkelijke tekst. Met al het gevloek van dien.

Opnieuw. En opnieuw. Nog een keer. Zucht! Waarom wil het niet lukken?! Presenteren zonder video is echt honderd keer makkelijker. De HvA kan toch ook niet van mij verwachten dat ik nu ineens de nieuwe Enzo Knol ben?! Daarnaast vind ik Enzo Knol niet eens een leuke YouTuber. Ik heb nog maar één redding: editen.

Als een gek begin ik in elk stukje van mijn opname te knippen. Ik gooi er zo veel mogelijk special effects overheen, zodat de docent in ieder geval ziet dat ik mijn best heb gedaan. Om de seconde knalt het programma eruit. Omdat ik mijn werk steeds vergeet op te slaan, kan ik telkens weer opnieuw beginnen. Wat een verschrikking. In het beoordelingsformulier staat trouwens ook nog dat je tijdens de presentatie kleding aan moet hebben die niet afleidt. Wat houdt dat nou weer in?! Dat zal bij mij – met mijn polo met spacende eendjes - niet van toepassing zijn.

Je kunt een pitch echt niet vergelijken met een pitchvideo. Waarom houden we niet een pitch een-op-een met een docent via de virtual classroom? De docent moet uiteindelijk toch alle presentaties bekijken. Er ligt dan voor de student een veel minder grote druk, waardoor de docent écht kan zien hoe goed iemand kan pitchen.