Julia juicht – en is nu een huisvrouw

2 april 2020
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
2 april 2020

Julia Kroonen (19, Creative Business) komt uit Liempde in Noord-Brabant en studeert dit jaar voor het eerst op de HvA. In haar tweewekelijkse column bij HvanA schrijft ze op wat ze tegenkomt in haar leven in de grote stad. Nu ze thuis zit, heeft ze geen excuus meer om zich te onttrekken aan huishoudelijk werk.

In mijn vorige column ben ik zo positief geweest over het leven, dat het nu weer tijd is om mezelf helemaal te laten gaan. Want ondanks dat ik dat thuisonderwijs superleuk en goed vind, is dat hele quarantainegedoe helemaal verschrikkelijk. Mijn ouders hadden namelijk meteen bedacht van mij een huisvrouw te maken. Ik heb ‘zeeën van tijd’, aangezien de HvA dicht is. Oftewel: Ik heb nul komma nul excuus om het niet te zijn.

 

Luister je deze column liever? Julia leest hem, tussen het strijken door, zelf aan je voor.

Ik zal jullie meenemen in het wasproces. Dit vind ik namelijk het meest intense aan mijn huisvrouwenleven. Onze wasmachine bevindt zich in de chillruimte van onze kat Sammy, dus tijdens het wassen kan ik lekker mijn shitverhalen tegen hem vertellen. Jammer genoeg praat hij niet terug, maar hij laat wel weten hoe shit hij het vindt dat ik nu moet wassen: hij bijt me dan zo hard dat ik denk ja, hij snapt mijn frustratie helemaal. En dan zitten we daar even lekker een partij boos te zijn op elkaar, dat lucht op.

Ik moet me echt inhouden om een ruzie te voorkomen, waarbij ik alle quarantaineregels zou overschrijden

Dan komt het moment van het ophangen van de was. Hét moment dat ik in aanraking kom met alle kinderen die buiten spelen. Zo heb ik een buurmeisje dat het leuk vindt om voor ons huis te gaan staan en gewoon een uur op een fluitje te blazen. Hoe haal je het in je hoofd?  En als ze dan weer terug naar binnen wil gaan, is de deur dicht en moet ze wachten. Dan hoor je dus drie uur niks anders dan: ‘MAMÁÁÁ!!!!’. Dan moet ik me echt inhouden om een ruzie te voorkomen, waarbij ik alle quarantaineregels zou overschrijden. Geen goed idee. Alhoewel, misschien is dit mijn kans om preventief van de wasdiensten ontslagen te worden.

 

Tijdens het strijken moet ik toekijken hoe de rest van de familie leuke dingen aan het doen is. En wat doe ik? Als een robot met zo’n strijkijzer op en neer gaan. Ondertussen staar ik af en toe naar de puzzel van vijfhonderd stukjes die ik nog moet afmaken. Door mijn nieuwe huisvrouwenbestaan heb ik hier geen tijd voor, maar als ik niet oppas waagt Sammy zich eraan en dan kan ik weer opnieuw beginnen. Maar het vervelendste aan strijken is toch wel dat ik er niet eens bij kan gaan zitten.

 

En dit is dan alleen nog maar het wasproces. Dan heb ik het nog niet eens gehad over alle andere dingen in het huishouden: de vloer dweilen terwijl Sammy er vrolijk met zijn vieze poten overheen danst. Of stofzuigen, waarbij ik twee uur lang niks anders hoor dan dat zoefgeluid waar ik oorsuizen van krijg. Echt vre-se-lijk. En het ergste van allemaal: als ik dan alles eindelijk heb weten te overleven, kan ik het volgende week weer opnieuw doen.