Chloe werkt bij de Olympische Winterspelen
Seastock (via Istockphoto)
Chloe Eaton (20, international sports, management & business) wilde werken in de organisatie van grote sportevenementen. Dat lukte, en niet bij de minste ook: ze werkt als trainee bij de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea. We belden haar op.
Hoe kom je in Zuid-Korea terecht?
‘Van de HvA moest ik tussen september en februari stage lopen. Dat liep gelijk met de Olympische Winterspelen. In contact komen met het Olympisch Committee is moeilijk, maar een kennis van mij had daar gewerkt. Zij stuurde voor mij wat e-mails, maar alle reacties daarop waren “nee”. Twee maanden later, toen ik het al had opgegeven, mocht ik alsnog komen werken. Ik heb dus echt geluk gehad!’
Wow, inderdaad! Wat doe je daar precies?
‘Ik werk voor het Nationale Olympische Committee van Zuid-Korea. Die gaan met elk land dat meedoet aan de Spelen in gesprek, zodat ze weten hoeveel atleten en mensen er komen. Dan weet het NOC bijvoorbeeld hoeveel bedden er moeten klaarstaan in het Olympische Dorp.
Mijn taak is het inplannen van de gesprekken tussen de NOC en de landen. Het is meer een echte baan dan een stage. Met een salaris en alles. Er doen negentig landen aan de Spelen mee, en ik moet voor elk van die landen de gesprekken coördineren.’
Waar werk je, in een kantoor?
‘Ja, in het bergdorpje Pyeongchang. Ik ga daar dagelijks met de pendelbus heen, vanuit de kuststad Gangneung.’
Wat is Pyeongchang voor plek?
‘Het heeft niet veel te bieden, er zijn alleen maar kleine winkeltjes. Maar er is de laatste zes maanden heel veel bijgebouwd dankzij de Spelen. Het is er nu min twintig; tien graden kouder dan Gangneung, waar ik woon. Ik noem het hier de Noordpool.’
Heb je een mooi huis in Gangneung?
‘Huis? Ik zou het nog niet eens een studio noemen. Het is een klein kamertje met toilet, douche, keuken en bed. Ik moest er heel erg aan wennen, want er zitten geen ramen in de kamer. In Amsterdam en Europa houden we van licht, maar in Korea voelen ze die behoefte blijkbaar niet.’
‘Het is min twintig in Pyeonchang, ik noem het hier de Noordpool’
Dat was dus behoorlijk anders - heb je ook nog aan het eten moeten wennen?
‘Pittig eten is niet mijn ding, en Koreaans eten kan best pittig zijn. Gelukkig hebben ze ook dumplings, wraps en Koreaanse barbecue. Een favoriet van mij is ssambap, dat is een wrap met sla en vlees die je roostert op een klein vuurtje.’
‘Mensen hier doen soms alsof ik een beroemdheid ben’
Klinkt alsof je goed ingeburgerd bent. Kun je goed met de Koreanen overweg?
‘Nou, ik ben lang en buitenlands, en mensen hier doen soms alsof ik een beroemdheid ben. Dat is omdat je in kleine plaatsjes zoals Pyeongchang weinig buitenlanders ziet. Ik was een keer in de sportschool en een meisje begon iets te typen op Google Translate: in het Koreaans en dan vertaald in het Engels en ik dan weer andersom. Zulke dingen zijn wel echt grappig.’
Ben je door je tijd in Zuid-Korea ook anders over het land gaan denken?
‘Voordat ik ging vroeg ik me af of ik me zorgen moest maken over Noord-Korea. Je zit hier 180 kilometer van de grens, maar je denkt er eigenlijk niet eens aan. De rest van de wereld denkt meteen aan Noord-Korea als je over Zuid-Korea begint, maar hier is het anders.’
Chloe is nog tot en met februari in Pyeongchang. Ze gaat voor haar traineeship ook de Olympische Winterspelen bijwonen.
